زمینه و هدف: ثبات تعاملات زناشویی و مسائل مربوط به روابط میان زوج‌ها نقش مهمی در سلامت روان و پایداری روابط آن‌ها دارد. هدف مطالعه حاضر تعیین نقش واسطه‌ای ذهن‌آگاهی در رابطه زناشویی ـ عاطفی و حساسیت به طرد در رابطه‌ی بین تمایزیافتگی با ثبات تعاملات زناشویی بود. روش: مطالعه حاضر به روش توصیفی ـ همبستگی از نوع مدل‌یابی معادلات ساختاری انجام شد. جامعه آماری شامل افراد متأهل شهر تهران بودند و با روش نمونه‌گیری در دسترس تعداد 867 نفر مورد بررسی قرار گرفتند. در این مطالعه پرسشنامه‌های ثبات تعاملات زناشویی (1991 م.)، ذهن‌آگاهی در رابطه زناشویی (MCRS) (2022 م.)، حساسیت به طرد (RSQ) (1996 م.) و فرم کوتاه تمایزیافتگی (DSI-SH) (2011 م.) استفاده شد. برای تحلیل داده‌ها از شاخص‌های توصیفی و برازش مدل با استفاده از نرم‌افزار SPSS 21 و AMOS 24 استفاده شد. ملاحظات اخلاقی: در پژوهش انجام‌شده اصول اخلاقی از جمله رازداری و محرمانگی اطلاعات حفظ شده است. یافته‌ها: تحلیل یافته‌ها نشان داد تمایزیافتگی و حساسیت به طرد با ثبات تعاملات زناشویی رابطه منفی دارد (به تربیب 24/0- و 26/0-)، در حالی که ذهن‌آگاهی در رابطه عاطفی با ثبات تعاملات زناشویی رابطه مثبت دارد (72/0، P<0/01). همچنین یافته‌ها نشان دادند که ذهن‌آگاهی در رابطه زناشویی و حساسیت به طرد در رابطه بین تمایزیافتگی و ثبات تعاملات زناشویی نقش میانجی دارد (P<0/01). نتیجه‌گیری: افراد با سطوح تمایزیافتگی بالاتر حساسیت کمتری نسبت به طرد درک‌شده دارند. این کاهش حساسیت به طردشدن، به نوبه خود به تعاملات زناشویی پایدارتر کمک می‌کند. رابطه منفی بین تمایزیافتگی و حساسیت به طرد، همراه با رابطه منفی بین حساسیت به طرد و ثبات زناشویی، نشان می‌دهد که تأثیر تمایزیافتگی بر ثبات زناشویی، حداقل تا حدی، از طریق حساسیت به طرد تبیین می‌شود.

https://journals.sbmu.ac.ir/be/article/view/44654